Interessant vraagstuk.

Mijn eigen antwoord: ik ben gek op mijn werk. Ik geniet van het schrijven, het ontwikkelen van de online cursussen en programma’s, het werken met mijn klanten. Ik kan elke dag werken. Ook in het weekend. En meestal doe ik dat ook dus.

Maar soms kan ik me afvragen: ben ik dan een workaholic?
Is het wel goed dat ik zo van mijn werk hou?

Ik ben daar toch eens wat onderzoek naar gaan doen. (Wat ik ook zo gaaf vind om te doen omdat ik a. nieuwe dingen leer waar ik van hou en b. weer een mooi onderwerp heb om over te … schrijven.

Wikipedia zegt het volgende hierover:

“Workaholisme is de onbedwingbare neiging om hard te werken en, als men niet werkt, veel aan het werk te denken. De persoon in kwestie hoeft niet per se problemen te hebben met zijn of haar verslaving, maar diens omgeving heeft dat vaak wel.”

Als ik deze uitleg bekijk – de onbedwingbare neiging – dan heb ik die wel. Alleen zie ik het niet als een onbedwingbare neiging om hard te werken. Ik zie mijn werk niet als hard werken, omdat ik gewoon hou van wat ik doe. Als ik niet werk, zou ik, als workaholic veel aan het werk aan het denken zijn.
Dat is bij mij ook een ander verhaal.

Tuurlijk krijg ik als ik niet aan het werk ben allerlei ideeën, soms zelfs de beste misschien 😊 maar die vallen mij dan gewoon binnen. Soms handel ik daar dan ook meteen naar, omdat de ideeën gewoon goed zijn dus en je ijzer moet smeden als het heet is, toch? Het is niet omdat ik enorm aan het werk denk en in paniek raak omdat ik even niet kan werken. Ik kan de laptop dichtklappen en full focus met mijn dochter iets leuks gaan doen. Ja, wat ik dan weer wel graag doe, ook als ik niet werk, is Stories maken op Instagram. Wat mijn dochter dan weer minder leuk vind ik en dan ook kan laten.

Heeft mijn omgeving last van mijn werken? De meeste uren maak ik alleen. Mijn vriend heeft een eigen bedrijf ook. Mijn dochter is om de week bij haar vader, en met haar 16-jaar en het feit dat alles weer is als voor de covid-regels gaat ze inmiddels ook haar eigen gang. Ik zou zeggen niet dus. Toen ze kleiner was kon ik ook gewoon gemakkelijk met haar allerlei dingen gaan doen zonder dat ik werk-paniek of afkickverschijnselen kreeg.

Uit onderzoek (van professor in de psychologie Malissa Clark aan de Georgia University) blijkt ook het volgende: Workaholics leggen zichzelf extreem hoge eisen op die niet gevoed worden door passie, maar door de angst om zich anders leeg of schuldig te voelen. Dat is dus niet met bevlogenheid en passie voor wat ze doen. Wat bij mij weer wel het geval is. Ik voel de passie continu. Voor mijn werk én voor de mensen voor wie ik dit doe.

Dus.

Conclusie.

Ik word gelukkig van mijn werk.
What about you?

Meer columns