Wat we vooral doen de hele dag, is jagen.

Deed ik ook altijd.

Vroeger stond ik op met een to-do-lijstje in mijn hoofd. Ik typ nu ‘lijstje’, maar heel eerlijk: het was altijd een hele lijst. Die ik dus niet altijd af kreeg. Hoe hard ik ook door de dag rende, meestal lukte dat niet.
Welkom frustratiegevoel.

Van druk-druk-druk naar frustratie. Om in de avond onrustig in bed te stappen en het lijstje voor de volgende dag vast te maken. In mijn hoofd.

My god. Als ik nu hieraan terugdenk, is het niet gek dat ik dat niet vol kon houden. En in mijn beleving ben ik de enige niet.

Soms moet je eerst door iets heftigs heen om te ontdekken dat door je leven rennen niet de bedoeling is. Soms hoef je er alleen een bepaalde leeftijd voor te krijgen.
Jammer is dat eigenlijk.

Want hoe fijn zou het zijn als je zo was grootgebracht?
Bijvoorbeeld met een belangrijk dagelijks 5-minutenmoment?

Dat je op school al leert dat je minstens een keer per dag alleen maar uit het raam mag staren. Met een kop thee of iets anders te drinken erbij. En verder niets. Elke dag. Een minuut of 5.
Dat dat ook iets is dat iedereen thuis doet. Je ziet het je vader doen, je moeder: elke dag een 5-minutenmoment om niets te doen. Alleen maar adem te halen. Er gewoon zijn. Niets meer dan staren uit het raam.
Ook op het werk is het normaal. En wanneer een collega het 5-minutenmoment spot, dan weet die: oh, nu even niets vragen. Kan straks ook wel.

Het mooie van een 5-minutenmoment is dat het een soort reset is.
Als je na die 5 minuten op je to-do-lijst kijkt, kijk je met een andere blik. Je kijkt waar je bent gebleven en pakt dan je volgende to do op vanuit rust. Met een helder inzicht. Want zo valt je ook op wat vandaag niet hoeft (of sowieso niet meer zelfs …)

Elke dag een 5-minutenmoment.
Wat denk je, zou het iets voor jou zijn?

Of word het iets wat je op de to-do-lijst erbij zet, wat je vervolgens toch over gaat slaan, omdat je anders de andere zaken van je lijst niet afkrijgt?

Gelukkige groet, Marianne

Meer blogs